ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΑΣΦΥΞΙΑΣ

κ η βροχη πεφτει απαλα πανω στη πολη,φτανει στα κεφαλια μας,κ στους πισω δρομους σχηματιζονται ρυακια,κατΑκομβες,σπηλιες,ψυχρες ατμοσφαιρικες στΑθμες. δεν νομιζεις οτι χρειζεται κατι παραπανω για να αντεπεξελθεις σε ολο αυτο.Το σχοινι τεντωνεΤαι οσο παιρνει κ επειτΑ ΣΠΑει. Ενα σπιτι καπου σε ξενη γη,οπου παιρνουν γηρασκοντες εραστες, αυτος ειναι ο προορισμος σου,οι υστατες αναγκες σου εκει που τρωνε οι σκυλοι κ τα ορνεα; αηδιασμενος γυριζω νΑ φυγω. Μια αββυσος που περιγελαει τη πλαση ενα τσιρκο που περιλαμβανει ολους του γελοιους ιδρυματα που αντεξαν στους αιωνες κ υστερΑ ξεριζωθηκαν απ τΑ θεμελια περΑ απ ολο αυτο το καλο ειναι η φρικη η λαβη ενος απληστου χεριου οταν η κτηνωδΙΑ αντΑποδιδει το δικιο δεν υπαρχει επιστροφη ξ στερνη αντισταση. σσσσσσσσσ μεινε σιωπηλος,ολα χΑΘηκαν αλλα διατηρηθηκαν στη μνημη,το ονειρο παγωσε στη συντηρηση, σκεψου μια στιγμη που ολα στΑματουν,λεωφοροι στοιχισμενες με δεντρΑΑ,πνιγμενες λεξεις για μερα, ΜΑ δεν ημασταν εδω,ημασταν αθανατοι,ξεβγαλμενοι στις παρΑΛΙΕΣ παλευοντας για ανασα

Πεντε χιλιαδες χρονια μηχανιστικα ψαχνανε,γιατι αγαπας,κ απαντηση δεν βρηκαν οι δυτικοι κ ολος ο συρφετος.Γιατι?Γιατι ετσι!Γιατι πως αλλιως,αφου αγαπιουνται οι ανθρωποι,οπως ελεγε κ ο ποιητης.Την νιωθεις τη νυχτα,τωρα που γλυκαινει,ειναι μαγεμα!Και σου ερχεται να την αρπαξεις απ τη μεση,να φυγουν φουστανια,μαλλια κ απανω ο ουρανος να φεγγοβολαει!Χωρις ερωτα,χωρις ονειρο,ζωη δεν γινεται!Αχ μωρε κ επεσε εκεινη η ψιχαλα κ ευωδιασε ολος ο τοπος!Ειναι εκεινο που δεν μπορεις να αντεξεις,κ ολο σου ξεφευγει κ ολο το πιανεις κ ολο σε ξεπερναει κ γεμιζει δακρυα το προσωπο σου.ΑΙΜΟΝΑΣ.Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΤΕΧΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ.Η ΜΑΓΕΜΕΝΗ ΑΝΟΙΞΙΑΤΙΚΗ ΝΥΧΤΑ,Ο ΟΥΡΑΝΟΣ,ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ ΤΗΣ,ΟΙ ΕΥΩΔΙΕΣ ΑΠ ΤΑ ΑΝΘΗ ΤΩΝ ΔΕΝΤΡΩΝ,ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΩΝ ΑΗΔΟΝΙΩΝ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΝΥΧΤΑ.Αφησε με να πλαγιασω πανω στα μαλλια σου κ να αφουγκραζομαι ολη νυχτα του ερωτα το θαυμα. Αυτοι θελουν να μας παρουν την ψυχη,κ δεν εννοω τιποτα το μεταφυσικο,οταν δεν εχεις χαρα,οταν μιλας συνεχως για τα ιδια,τοτε το εχουν πετυχει.ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΛΟΙΠΟΝ!Με τι?Με οτι ειναι βαθεια ανθρωπινο.Αν γυρισουμε σε αυτα που λησμονησαμε,αυτοι κ το συστημα τους θα καταρευση απο μονο του.

ΟΤΑΝ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ

... ΕλΕυΣη ΣυΝαΙσΘηΜαΤοΣ...Ο Ιστορικος του μελλοντος,αν παρακολουθησει κ ερευνησει σωστα,θα δει ολο αυτο τον πανικο,πανικοβλητα καναλια,τραπεζες,συμφεροντα,αγκαλια με την αθλιοτητα κ την χουντα που παριστανει τη κυβερνηση,οι οποιοι εστησαν μια οληκληρη παρασταση,που ειχε την κορυφωση της,δεκα με δωδεκα.Θα δει ομως ο ιστορικος του μελλοντος,οτι ο πραγματικος λογος,ηταν για να ριξουν οσο το δυνατο περισσοτερο τη τηλεθεαση μιας ταινιας,που ειχε ακριβως την ιδια ωρα,δεκα με δωδεκα. Για να παμε τωρα στην παρασταση του υποτιθεμενου κοινοβουλιου,ξινισμενα πια ολα αυτα τα προσωπα,κ βαριεστημενα απο τον τοσο σαδισμο,μια παρασταση που δεν θα παιζονταν ποτε,κ τοσες δεκαετιες,αν ΕΜΕΙΣ,ειχαμε εγκυψει στην μεγαλη ΤΕΧΝΗ,κ μαλιστα τις ωρες που φωναζει,τις ωρες που κραυγαζει,αλλα μαλλον δεν ακουμε... Ειναι 1965,κ ο Μανος Χατζιδακης ειναι στη Νεα Υορκη.Υποτιθεται,αναπτυξη,για να μιλησουμε λιγο με τους ορους της εποχης,δουλειες,ευμαρεια,ανοδος τοσων επιπεδων,κ αυτη η υποτιθεμενη ειρηνη στον κοσμο,αυτο ηταν το κλιμα.Ο Χατζιδακης ομως βλεπει συννεφα,κ πιστεψτε δεν μιλαμε για σουριτομελανιες,κ γραφει λοιπον ,"τα συννεφα πυκνα μαζευονται κ απειλον την ισορροπια μου,σε ενα κοσμο αβεβαιο,αν μπορουσα να τα σταματησω...ας μπορουσα να διαφυγω μεσα απο μια στενη λωριδα ουρανου,που θα με πηγαινε,κ ποιον θα συναντουσα εκει?Ομως τα συννεφα εχουν μαυρισει τον οριζοντα,τη πολη,τη καρδια μου κ καθε ελπιδα εχει χαθει''1965.Ποιος μιλαει ετσι λοιπον,ποιος ειναι αυτος,μιλαμε για τον Μ.Χατζιδακη,διασημος,με οσκαρ εκεινη την εποχη,με απιστευτους φιλους,ενας ανθρωπος που ζει το μυθο του στα σαραντα του χρονια,κ μιλαει ετσι,γιατι νιωθει ετσι,κ το συναισθημα ειναι πολυ συγκεκριμενο,ειναι το αισθημα του φυλακισμενου,του εγκλειστου,οτι λοιπον κ να λεμε,κ εδω,κ εξω κ οπουδηποτε,το αισθημα ειναι διαχυτο μισο αιωνα μετα,δηλαδη αυτο που αφουγραστηκε ο Χ.εμεις το βιωνουμε,κ ειναι κ οι λεξεις συγλονιστικες,διαφυγη,συναντηση,χαμενη ελπιδα,καρδια,κυριες λεξεις του κοματιου αυτου. Τον Χατζιδακη λοιπον,για να επιστρεψουμε,λυτρωνει η Βαλερυ,οταν παρακολουθουμε τη τεχνη.V for Valery.Αργοπεθαινει στο διπλανο κελι απ τον V(ειναι η ταινια που επαιξε τη Τεταρτη),ειναι ενα στρατοπεδο που τους εχουνε συγκεντρωσης,μεσα στο οποιο ειναι πειραματοζωα οι ανθρωποι αυτοι.Νιωθει λοιπον η Βαλερυ πως δεν θα αντεξει για πολυ,κ γραφει κ του V,κ του Χατζιδακη,''οποιος κ αν εισαι ελπιζω να διαφυγεις,ελπιζω ο κοσμος να ειναι καλα εκει εξω,αλλα περισσοτερο απ ολα ,ελπιζω να καταλαβεις τι εννοω οταν λεω,οτι ακομα κ αν δεν σε γνωρισω,κ αν δεν σε συναντησω,δεν γελασω η κλαψω μαζι σου,ακομη κ αν δεν σε φιλησω,σε αγαπω,με ολη μου τη καρδια σε αγαπω''Βαλερυ. Αυτο λοιπον που μας ενωνει,αυτο που εχει ποτισει τοσες ψυχες,τοσους ανθρωπους,ειναι το αισθημα του εγκλεισμου,το αισθημα του φυκακισμενου.Εαν η καρδια γινει κρουστα,κ η αγωνια γινει εγχορδα,νιωθουμε ακριβως το ιδιο πραγμα με τον Χατζιδακη.